Από τεχνική σκοπιά

Κι όμως, μπορεί...!

Ο λόγος για τον ¶γιο Βασίλη. Χιλιάδες άπιστοι σε όλον τον κόσμο ισχυρίζονται ότι οι νόμοι της φυσικής θα τον απέτρεπαν από το να μοιράσει δώρα και ελπίδα σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που επιστρατεύεται η επιστήμη για να πλήξει την ευτυχία και τη χαρά. Οι άπιστοι αποδεικνύονται και επιστημονικά καθυστερημένοι, καθώς σήμερα τα δεδομένα οδηγούν στο γεγονός ότι ο αγαπημένος ¶γιος μπορεί να τα καταφέρει, και μάλιστα «χαλαρά».

Κ_ΘΑΝΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ
Φ_EUROKINISSI

OI καλοθελητές είναι πολλοί, όσα και τα επιχειρήματα. Οι στενόμυαλοι υποτακτικοί της Νευτώνειας Φυσικής αδυνατούν να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα και ακόμα εκστασιάζονται με το μήλο που πέφτει ή την πορεία των λαχανικών που τους εκσφενδονίζουν. Είναι τραγικό το γεγονός ότι, ακριβώς εκατό χρόνια μετά τη διατύπωση της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας, η αντίληψη του ανθρώπου για τον κόσμο παραμένει σχεδόν νεαντερτάλεια. Προβάλλοντας μια τετράγωνη λογική (προσοχή στις γωνίες), ισχυρίζονται ότι ο ¶γιος Βασίλης, προκειμένου να προλάβει να μοιράσει όλα τα δώρα, ή θα ατμοποιούνταν μέσα στην ατμόσφαιρα από την τριβή με την αντίσταση του αέρα ή θα διαλυόταν από τη βαρυτική δύναμη. Μα, δεν πρόκειται για ένα διάττοντα αστέρα, αλλά για έναν super star, η φήμη του οποίου παραμένει ζωντανή τόσα χρόνια, σε πείσμα όλων των σκεπτικιστών. Το αξίωμα των «βασιλομάχων», ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο κτίζουν όλο το λογικό τους οικοδόμημα, είναι ότι ο ¶γιος Βασίλης δεν υπάρχει. Αυτό, βέβαια, υπόκειται σε δυαδική αιτίαση. Με απλά λόγια, μπορεί το ίδιο εύκολα να είναι σωστό ή λάθος. Οι πιθανότητες είναι 50%. Όπως για παράδειγμα, εάν δύο παράλληλες ευθείες τέμνονται. Ή τέμνονται ή δεν τέμνονται, σωστό ή λάθος, δεν έχει σημασία. Είναι μια παραδοχή πάνω στην οποία στήνει κάποιος μια ολόκληρη γεωμετρία και, στη συνέχεια, κοσμοθεωρία. Εμείς, λοιπόν, με τη δύναμη της πλειοψηφίας -ρωτήστε όλα τα παιδιά του κόσμου-, επιλέγουμε να στήσουμε τη δική μας κοσμοθεωρία, ξεκινώντας από το αξίωμα ότι ο ¶γιος Βασίλης υπάρχει (εδώ δεχόμαστε ότι υπάρχει δημοκρατία σε αυτήν τη χώρα, αυτό σας φαίνεται περίεργο;).

48 ώρες το 24ωρο
Δε χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κανείς στη θεωρία της σχετικότητας για να αντιληφθεί ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Φτάνει να έχει διαβάσει Ιούλιο Βερν, και ειδικότερα το «O Γύρος του Kόσμου σε 80 Mέρες». Το μυστικό του, λοιπόν, είναι ότι, ταξιδεύοντας από τα ανατολικά προς τα δυτικά, εκμεταλλευόμενος την περιστροφή της Γης και τις διαφορετικές ζώνες ώρας, μπορεί να επιμηκύνει τη ημέρα των Χριστουγέννων κατά περίπου 24 ώρες. Ας δούμε, όμως, ποιο είναι το φορτίο εργασίας ή, εάν θέλετε να είμαστε πιο «in», ποιο είναι το job description. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 2 δισεκατομμύρια παιδιά αυτήν τη στιγμή στον κόσμο, 2,106 για την ακρίβεια, σύμφωνα με τη Unicef Αν εξαιρέσουμε άθεους, βουδιστές, μουσουλμάνους, ινδουιστές, εβραίους και χωρίς να θεωρήσουμε ότι υπάρχουν κακά παιδιά, βάσει του ΟΗΕ, αυτό που μένει είναι ένα πενιχρό 15% του αρχικού αριθμού, δηλαδή 378 εκατομμύρια παιδιά. Όμως, εμείς, σε πείσμα των φανατικών, δε θα τα αφαιρέσουμε, λόγω του πνεύματος της εποχής. Από εκεί και πέρα, εάν αποδεχτούμε ότι ανά σπίτι έχουμε περίπου 2,5 παιδιά (μη σκέφτεστε μόνο τις δυτικές-τύπου ανεπτυγμένες χώρες, όπου το ποσοστό είναι μικρότερο), τότε ο σεβάσμιος παππούλης έχει να κάνει περίπου 842 εκατομμύρια κατ’ οίκον επισκέψεις. Οι 48 ώρες των Χριστουγέννων, λοιπόν, μεταφράζονται σε 2.880 λεπτά ή 172.800 δευτερόλεπτα. Με μια διαίρεση, προκύπτει ότι το μόνο που απαιτείται να κάνει είναι 4.872,681851 ή, εάν θέλετε να περιορίσουμε τα σημαντικά ψηφία, 4.872 επισκέψεις το δευτερόλεπτο. Ή, αλλιώς, έχει στη διάθεσή του 1/4.872 του δευτερολέπτου, προκειμένου να «παρκάρει» (ήξερα ότι θα μπορούσε να βάλω αυτοκινητική ορολογία και σε αυτό το κείμενο) το έλκηθρο, να επιλέξει τα δώρα, να τα κατεβάσει από την καμινάδα, να τα βάλει στις κάλτσες, να φάει τα μελομακάρονα ή τους κουραμπιέδες που του έχουν αφήσει (κάπως πρέπει να εξηγήσουμε τις καμπύλες ευημερίας του) και να φύγει πάλι από τον ίδιο δρόμο. Ας προσπαθήσουμε αυτό να το μετατρέψουμε σε απόσταση, θεωρώντας (και μόνο για το σκοπό της μελέτης αυτής) ότι τα σπίτια είναι ισοκατανεμημένα πάνω στον πλανήτη. Με δεδομένο ότι η ακτίνα της Γης είναι της τάξης των 6,371 χιλιομέτρων και η επιφάνειά της, κατά συνέπεια η ακτίνα στο τετράγωνο, επί 4π, δηλαδή περίπου 509.805.890 τετραγωνικά χιλιόμετρα, από τα οποία μόνο το 29%, δηλαδή 147.843.708 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι στεριά, μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάθε σπίτι καταλαμβάνει μια έκταση της τάξης των 0,1755 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Με βάση την παραδοχή που κάναμε παραπάνω, ότι δηλαδή υπάρχει ομοιόμορφη κατανομή των σπιτιών πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη, η απόσταση την οποία θα πρέπει να διανύσει από σπίτι σε σπίτι ο ¶γιος Βασίλης είναι η τετραγωνική ρίζα της παραπάνω απόστασης, δηλαδή 0,42 χιλιόμετρα. ¶ρα, την ημέρα των Χριστουγέννων πρέπει να διανύσει 352.823.572 χιλιόμέτρα σε 172.800 δευτερόλεπτα, κάτι που απλά σημαίνει ότι πρέπει να τρέχει με μια ταχύτητα της τάξης των 2.041 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο! Χωρίς να λάβουμε παραμέτρους όπως η υγρασία, η θερμοκρασία και η ατμοσφαιρική πίεση, μπορούμε να πούμε ότι ο ήχος ταξιδεύει με 0,34 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. ¶ρα, πολύ απλά, η ταχύτητα του ελκήθρου πρέπει να είναι της τάξης των 6,005 Mach! Κανένα πρόβλημα Το μόνο όριο που αναγνωρίζει η επιστήμη, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, σε ό,τι αφορά την ταχύτητα, είναι η ταχύτητα του φωτός, η οποία είναι 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, δηλαδή περίπου 147 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του ¶γιου Βασίλη.

Η συνέχεια...
Σε ό,τι αφορά την ταχύτητα, δεν έχουμε πρόβλημα, ακόμα και εάν, προκειμένου να μην πετάει τα δώρα από την καμινάδα, κατεβαίνει και να τα αφήνει. Απλώς, θα πρέπει να την υπολογίσουμε τουλάχιστον διπλάσια, δηλαδή της τάξης των 4.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Εάν θελήσουμε να υπολογίσουμε και την επιτάχυνση, αυτό είναι σχετικά εύκολο, αφού από σταθερό σημείο πρέπει να έχει από 0 έως 4.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο χρόνο δύο δεκάκις χιλιοστά του δευτερολέπτου. Γνωρίζοντας ότι η ταχύτητα ισούται με την επιτάχυνση επί το χρόνο, προκύπτει εύκολα ότι η επιτάχυνση είναι της τάξης των 20.000.000 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο2. Εάν, για ευκολία, το γνωστό σε όλους μας g, την επιτάχυνση της βαρύτητας, τη θεωρήσουμε ως 10 μέτρα ανά δευτερόλεπτο2, πολύ απλά, προκύπτει ότι ο ¶γιος δέχεται όχι λιγότερα από 2.000.000.000 g! Ενδεχομένως, τελικά η φορεσιά του να μην είναι απλώς ένα γιορτινό λαπωνικό ένδυμα, αλλά ένα εξελιγμένο g-suit, που του επιτρέπει να αντέχει επιταχύνσεις που οτιδήποτε άλλο απλώς θα τον αποσυνέθετε, αφού, εάν υποθέσουμε ότι είναι γύρω στα 120 κιλά, η δύναμη που θα δεχόταν θα ήταν της τάξης των 2.400x10 9 Newtons. Στην όλη κουβέντα μας μέχρι τώρα δεν έχουμε εισαγάγει και το θέμα του φορτίου, δηλαδή των παιχνιδιών. Εάν, όπως αρχικά υποθέσαμε, έχει να παραδώσει 2.106 δισ. δώρα, με μέσο βάρος 1 κιλό για το κάθε παιχνίδι, αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για 2.106 εκατομμύρια τόνους φορτίο, χωρίς, φυσικά, να λάβουμε υπόψη τα καύσιμα και την κατασκευή του ελκήθρου. Προφανώς, τα προβλήματα αρχίζουν να συσσωρεύονται, αλλά εμείς δεν απογοητευόμαστε, ούτε παρασυρόμαστε από την απλοϊκή, μεσαιωνική ή σκοταδιστική θεώρηση των πραγμάτων.

Υπάρχει ελπίδα!
Η αρχή της σχετικότητας, όπως τη διατύπωσε ο Albert Einstein, είναι ότι όλοι οι νόμοι της φυσικής είναι οι ίδιοι σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς. Το πρώτο άμεσο αποτέλεσμα είναι ότι η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι σταθερή κι έχει πάντοτε την ίδια τιμή σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς. Πριν προχωρήσουμε, θα πρέπει να τονίσουμε ότι ένα συμβάν πάντα περιγράφεται με τέσσερις συντεταγμένες. Τρεις που αφορούν το χώρο και μία που αφορά το χρόνο. Ας δούμε, όμως, πώς εμπλέκονται όλα τα παραπάνω. Εάν ο ¶γιος Βασίλης πετάξει από το έλκηθρό του ένα δώρο, αυτό του φαίνεται ότι κινείται σχετικά αργά, σε σχέση πάντα με το έλκηθρο. Σε ένα παιδάκι, όμως, που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού του το δώρο φαίνεται ότι κινείται πολύ γρήγορα, αφού έχει τόσο την ταχύτητα του ελκήθρου συν την ταχύτητα που απέκτησε από την ώθηση που του έδωσε ο ¶γιος Βασίλης. Η ειδική θεωρία της σχετικότητας δηλώνει, όπως αναφέραμε παραπάνω, ότι αυτό που συμβαίνει με το δώρο δε συμβαίνει με το φως, το οποίο τόσο για τον ¶γιο Βασίλη όσο και για το παιδάκι πρέπει να έχει την ίδια ταχύτητα. Εάν, δηλαδή, ο ¶γιος Βασίλης ανοίξει ένα φακό πάνω στο έλκηθρο για να φέξει το χάρτη του, το παιδάκι και ο ¶γιος Βασίλης θα πρέπει να μπορούν να μετρήσουν την ίδια απόλυτη ταχύτητα, και όχι κάποια σχετική, για το φως. Για να γίνει αυτό, για να είναι η ταχύτητα του φωτός σταθερή στους δύο παρατηρητές, κάτι πρέπει να αλλάζει. Το «κάτι» αυτό είναι ο χρόνος. Το αποτέλεσμα είναι ένα φαινόμενο που λέγεται διαστολή του χρόνου και μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: για τον ακίνητο παρατηρητή, ένα κινούμενο ρολόι πηγαίνει πάντα αργότερα από ένα πανομοιότυπο ρολόι που είναι όμως ακίνητο, κάτι που, μάλιστα, έχει αποδειχθεί και πειραματικά από τους Hafele και Keeting το 1972. Γενικότερα, όσο αυξάνει η ταχύτητα, τόσο διαστέλλεται ο χρόνος και τόσο συστέλλεται ο χώρος! Πρακτικά, στο έλκηθρό του, στο δικό του αδρανειακό σύστημα, ο χρόνος για τον ¶γιο Βασίλη κινείται με διαφορετικούς ρυθμούς, γι’ αυτό και εκείνος θα μας βλέπει σχεδόν σαν «παγωμένους». ¶ρα, επί της ουσίας, έχει όλο το χρόνο στη διάθεσή του για να μοιράσει όσα δώρα θέλει, σε όσα παιδιά θέλει και πολύ περισσότερα ακόμα. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι επιστρέφει αγέραστος και αειθαλής κάθε φορά. ¶ρα, όλα τα παραπάνω προβλήματα είναι μάλλον άτοπα και ουσιαστικά δεν πρέπει να τον απασχολούν. Εάν θα θέλαμε να πάμε και πιο μακριά το θέμα, χωρίς τη δυνατότητα πειραματικής τεκμηρίωσης, θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, να μιλήσουμε και για ταξίδια μέσα από οπές σε άλλες διαστάσεις, αλλά καλό θα ήταν να διατηρήσουμε την εικόνα του συμπαθούς Aγίου και να μην τον μετατρέψουμε σε IFO (Identified Flying Object).

Και εναλλακτικές
Αφού λύσαμε το θέμα του χρόνου και δε χρειάζεται να αγχωνόμαστε άλλο γι’ αυτό, ας δούμε και κάποια άλλα, μικρότερα προβλήματα, όπως, για παράδειγμα, το ενεργειακό. Από τη στιγμή που το έλκηθρο θα πρέπει να κινείται έστω και με ένα μικρό ποσοστό της ταχύτητας του φωτός, η ενέργεια που απαιτείται είναι τεράστια. Γι’ αυτό και πρέπει να επιστρατεύσουμε τη γενική θεωρία της σχετικότητας, η οποία στην ουσία αναφέρει ότι όλοι οι νόμοι της φυσικής θα πρέπει να είναι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές, κάτι που σημαίνει πως ό,τι αφορά τη βαρύτητα δεν ισχύει, για παράδειγμα, για έναν ¶γιο Βασίλη, που εκτελεί ελεύθερη πτώση από χιονισμένη σκεπή και ο οποίος δε νιώθει το βάρος του μέχρι τη στιγμή που φτάνει στο έδαφος... Έτσι, η Νευτώνεια βαρύτητα, υπό την έννοια της δύναμης, μεταφράστηκε ως μια καμπύλωση του χωροχρόνου. Τις επιπτώσεις της θεωρίας της σχετικότητας, απ’ ό,τι φαίνεται, ο ¶γιος Βασίλης ή οι τάρανδοί του τις γνωρίζουν πολύ καλά. Διότι, αν και η θεωρία αυτή καθιστά απαγορευτική τη μεταφορά της ύλης με ταχύτητες μεγαλύτερες ή, τέλος πάντων, κοντινές της ταχύτητας του φωτός, αυτό δε σημαίνει ότι όλη η παρέα δεν μπορεί να βρίσκεται σχεδόν ακίνητη μέσα σε ένα σχετικιστικό σύννεφο, το οποίο κινείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Στην ουσία, δεν υπάρχει περιορισμός για την ταχύτητα με την οποία μπορεί να μετακινείται ο χώρος μέσα στο χώρο! Αυτό θα μπορούσαμε να το θέσουμε και λίγο διαφορετικά. Μπορεί ένα αντικείμενο τοπικά να κινείται με μικρή ταχύτητα, αλλά να ταξιδεύει με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτήν του φωτός, επειδή ο χωροχρόνος μεταβάλλεται. Εάν, για παράδειγμα, όπως έχει δείξει ότι είναι εφικτό ο Miguel Alcubierre, ο χωροχρόνος τοπικά «μαζεύει» μπροστά από το έλκηθρο, ενώ πίσω του «τεντώνεται», τότε θα μπορούσε να ταξιδεύει σαν να σερφάρει πάνω σε ένα κύμα. Βάσει αυτού, λοιπόν, ο χωροχρόνος θα μπορούσε να «μαζεύει» έτσι ώστε το έλκηθρο να πλησιάζει τις καμινάδες χωρίς να χρειάζεται να επιταχύνει και, αφού αφεθεί το δώρο, ο χωροχρόνος ανάμεσα στον ¶γιο Βασίλη και την τελευταία καμινάδα να «τεντώνει» έτσι ώστε να απομακρύνεται γρήγορα από αυτήν. Τοπικά, το έλκηθρο ποτέ δε θα ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός, γιατί το φως θα μεταφέρεται επίσης με την «κάψουλα» του χώρου, όμως το κύμα αυτό θα επιτρέπει να καλύπτονται τεράστιες αποστάσεις σχεδόν σε μηδενικό χρόνο. Βέβαια, από τη στιγμή που ο χωροχρόνος μπορεί να κάνει πτυχώσεις, ο ¶γιος Βασίλης θα μπορούσε να χρησιμοποιεί μια πιο σύντομη οδό, τα λεγόμενα «wormholes», τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο από «κοπάνες» (για να χρησιμοποιήσω πάλι αυτοκινητική ορολογία), οι οποίες είναι ουσιαστικά σαν πύλες μέσα στο χωροχρόνο, οι οποίες θα τον οδηγούσαν ακριβώς εκεί που ήθελε, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί τις πτυχώσεις του χωροχρόνου, αλλά, βέβαια, ούτε και τις καμινάδες, κάτι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα σε σπίτια που δεν έχουν πλέον τζάκι, αλλά και για έναν άνθρωπο που ο φόρτος της δουλειάς τον έχει τσακίσει κι έχει παραμελήσει τη σιλουέτα του.

Τα λοιπά
Με τα παραπάνω έχουμε καλύψει τα περισσότερα απ’ όσα αφορούν τη μετακίνησή του και δε χρειάζεται να συζητήσουμε για ασπίδες ιόντων, φορτισμένων σωματιδίων δηλαδή, οι οποίες θα συγκρατούνταν με ισχυρό μαγνητικό πεδίο γύρω από το έλκηθρό του, προκειμένου να μην αποσυντεθεί από την επιτάχυνση, ούτε φυσικά για την επιδείνωση του φαινόμενου του θερμοκηπίου και τις περιβαλλοντικές συνέπειες που θα είχε αυτό από την τεράστια ποσότητα ενέργειας που θα κατανάλωνε το έλκηθρό του. Βέβαια, υπάρχουν ακόμα πολλά ερωτήματα, αλλά, πάντα βασιζόμενοι στο αξίωμα ότι ο ¶γιος Βασίλης υπάρχει, μπορούμε να βρούμε τις λύσεις. Για παράδειγμα, για το τεράστιο φορτίο των δώρων που προαναφέραμε υπάρχει λύση - κάπως αντισυμβατική, αλλά λύση. Τα δώρα δε χρειάζεται να τα κατασκευάζει ο ¶γιος Βασίλης στο Βόρειο Πόλο. Σίγουρα, διατηρεί εκεί ένα outlet, αλλά αυτό το κάνει κυρίως για λόγους marketing. Η νανοτεχνολογία δίνει τη λύση. Βλέπετε, εδώ υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση. Τα παλαιότερα χρόνια άκουγαν για νανοτεχνολογία και, επειδή δε γνώριζαν τι ακριβώς είναι, απέδωσαν στους βοηθούς του ¶γιου Βασίλη, στα ξωτικά, χαρακτηριστικά νάνων. Όμως, σήμερα γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μικροσκοπικές μηχανές, τόσο μικροσκοπικές ώστε πολλές μαζί να χωράνε από το κεφάλι μιας βελόνας, που περιέχουν τον κώδικα για τη δημιουργία της λίστας των δώρων των παιδιών και οι οποίες είναι σε θέση να τα κατασκευάζουν, να τα ανοικοδομούν καλύτερα, χρησιμοποιώντας ως πρώτες ύλες άτομα και μόρια που να μπορούν να βρουν εύκολα στο περιβάλλον τους, ξεκινώντας, για παράδειγμα, από αυτά του νερού, βλέπε χιονιού. Τώρα, ένα βασικό ερώτημα που παραμένει είναι πώς μπορεί ο ¶γιος Βασίλης να γνωρίζει τι δώρο θέλει το κάθε παιδί. Εάν θεωρήσουμε ότι δεν έχει συνεργασία με τη STASI, τη CIA (για την ΚΥΠ είμαστε σίγουροι, εκ του αποτελέσματος, αφού τα περισσότερα παιδιά παίρνουν τα σωστά δώρα), τη MOSAD ή άλλα μη κερδοσκοπικά ιδρύματα που προάγουν την αγάπη και την ειρήνη στον κόσμο, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι διαθέτει την τεχνολογία για να «διαβάζει» τα μαγνητικά πεδία που προέρχονται από τις εγκεφαλικές διεργασίες των παιδιών. Και, εάν πολλές φορές παιδιά που βλέπουν (αυτά ή οι γονείς τους) πολλή τηλεόραση δε λαμβάνουν δώρα -ή, τουλάχιστον, όχι τα δώρα που θέλουν-, δε φταίει ο συμπαθής ¶γιος, αλλά η νέκρωση των διεργασιών αυτών που δεν επιτρέπει στη μαγνητοεγκεφαλογραφία να κάνει τη δουλειά της. Μάλιστα, για το λόγο αυτό, χρησιμοποιείται το SQUID (superconducting quantum interference device), που στη συνέχεια, με κατάλληλη επεξεργασία των σημάτων, επιτρέπει την ταυτοποίηση των παιδιών αλλά και των δώρων. Είναι καθαρά θέμα υπολογιστικής ισχύος. Σε ό,τι αφορά τους τάρανδους που πετάνε, και εκεί υπάρχει ολόκληρη επιχειρηματολογία, την οποία μπορούμε να συνοψίσουμε στα παρακάτω βασικά. Κατ’ αρχήν, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες είδη στο ζωικό βασίλειο που ακόμα δεν έχουν καταχωρηθεί επισήμως. Μια ομάδα ταράνδων που πετάνε ανάμεσα σε άλλους που δεν πετάνε θα ήταν πολύ δύσκολο να εντοπιστούν από τους βιολόγους, ιδιαίτερα εάν οι ίδιοι οι τάρανδοι δεν το θέλουν. Όμως, ο σχετικιστικός ¶γιος Βασίλης, σίγουρα θα έχει εντρυφήσει και στη γενετική, έτσι ώστε να παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Με λίγη καλή θέληση, όλα είναι πιθανά.

Βάσει των παραπάνω, θεωρούμε ότι έχουμε αποδείξει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ακόμα και για τον πιο δύσπιστο, ότι ο ¶γιος Βασίλης μπορεί να υπάρχει. Τώρα, το αν υπάρχει ή όχι, όπως αναφέραμε, είναι ένα αξίωμα, το οποίο ο καθένας από εμάς οφείλει να απαντήσει για τον εαυτό του και να αποδεχτεί τις συνέπειες. Εάν, βέβαια, αποφασίσει ότι υπάρχει, ας είναι σίγουρος ότι, από επιστημονική άποψη, κανείς δεν μπορεί να τον χλευάσει!
Καλά Χριστούγεννα.

Λεζάντες

Εάν κάποιος δοκιμάσει να βρει επιστημονικούς τρόπους για να τεκμηριώσει την ύπαρξη του ¶γιου Βασίλη, θα βρει άπειρους. Η καλύτερη συλλογή, η οποία αποτέλεσε και βασική πηγή έμπνευσης για το κείμενο αυτό, είναι το βιβλίο του Roger Highfield «Can Reindeer Fly? The Science of Christmas», o οποίος προτείνει πολύ περισσότερες λύσεις και προσφέρει ερείσματα για προβληματισμούς τα οποία έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, καθώς η επιστημονική πρόοδος μας φέρνει κάθε μέρα πιο κοντά σε αυτό που κάποτε ήταν όνειρο.

Ο ¶γιος Βασίλης, με τη μορφή που τον γνωρίζουμε σήμερα, του καλοκάγαθου ασπρομάλλη με την κόκκινη εμφάνιση, πρωτοεμφανίστηκε περίπου το 1841, συνδυάζοντας τη μορφή του St. Nicholas όπως περιγράφεται από τον Moore και του φιλικότερου Kriss Kringle, ενός αμαλγάματος των εικόνων του Christkindlein και Pelznickel. Όμως, τότε ήταν σε διαστάσεις ξωτικού. Τις ανθρώπινες διαστάσεις τις πήρε όταν ένας έμπορος στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, ο J. W. Parkinson, πλήρωσε κάποιον για να ντύνεται ως Kriss Kringle και να ανεβαίνει στην καμινάδα του μαγαζιού του. Ένας σκιτσογράφος το 1863, ο Τhomas Nast, πλησίασε ακόμα περισσότερο την τωρινή του μορφή και τον παρουσίασε το 1866 ως κατασκευαστή παιχνιδιών. Όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, η τελική του μορφή, αυτή που βλέπουμε και αναγνωρίζουμε σήμερα, οφείλεται στο σχεδιαστή Haddon Sundblom, ο οποίος έκανε διάφορες διαφημιστικές μακέτες με τη μορφή του Santa Claus το 1930, με σκοπό να συμβάλει στην ανάπτυξη των πωλήσεων της Coca-Cola. Σε ό,τι αφορά τον Ρούντολφ, έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε ένα πολυκατάστημα του Σικάγο, το Montgomery Ward, το 1939, από τον Robert L. May, ο οποίος είχε επιφορτιστεί με το έργο της δημιουργίας μιας χριστουγεννιάτικης ιστορίας για τους πελάτες του καταστήματος. Ως βάση της ιστορίας του Ρούντολφ είχε χρησιμοποιηθεί το «Ασχημόπαπο» και όλη η πλοκή εξελίσσεται γύρω από τη μεγάλη κόκκινη μύτη του συμπαθούς ήρωα.

Η διαστολή του χρόνου
Έστω ότι ο ¶γιος Βασίλης φωτίζει το χάρτη του, τον οποίο κρατά σε απόσταση d από το laser φακό του, ενώ κινείται με ταχύτητα v πάνω στο έλκηθρό του. Ο χάρτης ανακλά το φως, το οποίο επιστρέφει στον ¶γιο Βασίλη, που, για να περάσει η ώρα, μετρά το χρόνο με το ρολόι του R΄ από την εκπομπή μέχρι την επιστροφή στο laser και τη βρίσκει Δt΄. Την ίδια στιγμή, ο Γιαννάκης, που στέκεται στην πλατεία του χωριού και βλέπει τον ¶γιο Βασίλη να παίζει με το laser και το ρολόι του, αποφασίζει και εκείνος να μετρήσει το χρόνο που κάνει το φως να επιστρέψει στο laser και χρησιμοποιεί το δικό του R. Ας δούμε, όμως, τι ακριβώς γίνεται:

Tο αποτέλεσμα αυτού είναι ένα φαινόμενο που λέγεται διαστολή του χρόνου και μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: για τον ακίνητο παρατηρητή, ένα κινούμενο ρολόι πηγαίνει πάντα αργότερα από ένα πανομοιότυπο ρολόι που είναι όμως ακίνητο, κάτι που, μάλιστα, έχει αποδειχθεί και πειραματικά.

Για τον ¶γιο Βασίλη
Δt΄=διανυθείσα απόσταση/ταχύτητα=2d/c (1)

Για το Γιαννάκη η απόσταση που διανύει το φως είναι μεγαλύτερη από 2d, καθώς έχει ταυτόχρονα οριζόντια μετατόπιση v·Δt

Aπό το σχήμα (3), βάσει του πυθαγόρειου θεωρήματος: (c·Δt/2)2=(v·Δt/2)+d2

άρα Δt=2d/# (τ. ρίζα) c2-v2=2d/c-#1-v2/c2 (2)

Δt=Δt΄/# (τ. ρίζα) 1-v2/c2 => (συνεπάγεται) Δt=γ·Δt΄ όπου γ=(1-v2/c2)-1/2

άρα ο Γιαννάκης μετρά μεγαλύτερο χρόνο στην πλατεία του χωριού απ’ ό,τι ο ¶γιος Βασίλης πάνω στο έλκηθρο, το ρολόι του οποίου μένει ακίνητο, στο ίδιο σημείο αναφοράς του κινούμενου συστήματος (ελκήθρου).